Tarnowski Marek

Tarnowski Marek – Wojciech Zieliński (1942 ……. – 2008 Gdynia) – jeden z pierwszych wokalistów śpiewających w Polsce rock’n’rolla, ale też jazz. Pracował z zespołami Rhythm and Blues (1959-60) i Czerwono-Czarni (1960-61). Wcześniej, w 1959 roku, brał udział w Jazz Campingu na Kalatówkach, a w roku 1960 bezapelacyjnie zwyciężył w Ogólnopolskim Konkursie Wokalistów zorganizowanym w warszawskiej Stodole. Przez cztery kolejne sezony, jako wokalista, zwyciężał w ankiecie miesięcznika „Jazz”.

Śpiewał m.in. z Big Bandem Jerzego Matuszkiewicza (Jazz Jamboree ’60), zespołami Włodzimierza Nahornego, Zbigniewa Namysłowskiego, Ryszarda Kruzy, Stanisława Cieślaka oraz New Orlean Stompers, Tajfuny, Sami Swoi i Rama 111. Nagrywał też piosenki nie mające z rock’n’rollem i jazzem nic wspólnego – m.in. w duecie z Urszulą Dudziak. Wziął udział w jubileuszowej trasie „My” zespołu Niebiesko-Czarni (1972), ale nie dotrwał do jej końca.

Wybrana dyskografia: EP z Czerwono-Czarnymi – Elevator Rock (1961); EP – Powiedz jej tak (1964); EP z Urszulą Dudziak – Papuga i ja (1964); LP – Rytmy Młodych (1965); EP z Tajfunami – Hallo Mister Armstrong (1966); EP ze Stanisław Cieślak Trio – My One & Only One (1967); CD – Złote lata polskiego beatu (1991).