STARONIEWICZ QUARTET – Kwartet Wojciecha Staroniewicza
STARONIEWICZ QUARTET – Kwartet Wojciecha Staroniewicza – pierwszy autorski projekt Wojciecha Staroniewicza, który powstał na samym początku 1990 roku. Pierwotnie był nim kwintet w składzie: Wojciech Staroniewicz (ts, ss); Andrzej Jagodziński (p); Krzysztof Mróz (db); Kazimierz Jonkisz (dr) oraz Dariusz Mróz (key). Po nie długim czasie został on przekształcony w Kwartet w zmienionej później obsadzie – W. Staroniewicz; A. Jagodziński; Andrzej Cudzich (db) i Kazimierz Jonkisz (dr). W lipcu 1995 roku, projekt ów został zarejestrowany w warszawskim Teatrze Buffo i wydany na pierwszej autorskiej płycie lidera, pt. „Quiet City”. Zrealizowano go jednak w zupełnie inny składzie – W. Staroniewicz; Włodzimierz Pawlik (p); Adam Cegielski (db) i Cezary Konrad (dr). Później gdy ów album został już wypromowany, w formacje tej znaleźli się już niemal wyłącznie trójmiejscy muzycy – W. Staroniewicz, Cezary Paciorek (p, acc); Olo Walicki (db) i C. Konrad, którego miejsce przejął później Grzegorz Grzyb (dr).
„Jego charakterystyczne, mające w sobie coś ze słowiańskiej melodyki utwory łatwo wpadają w ucho, chociaż – proszę mi wierzyć – wcale nie są proste czy banalne. Można ich słuchać i słuchać, i za każdym razem odkrywać coś nowego” (Paweł Smoliński)
W następnych latach Staroniewicz tworzył nowe, liczniejsze personalnie projekty, które udokumentowane zostały na płytach: „Karambola” (1999) i „Hand Made” (2002). W 2004 roku powrócił jednak do formuły kwartetu, do którego zaprosił norweskiego pianistę, Helge Liena. Inspiracją dla tego było ich spotkanie w Oslo podczas sesji nagraniowej międzynarodowej formacji Loud Jazz Band. W tym nowym kwartecie, obok nich pojawili się: Wojciech Pulcyn (db) i Hubert Zemler (dr). Wspólnie zagrali w Polsce kilkanaście koncertów (m.in. Skok Jazz Sopot 2004), ale nie nagrali żadnej płyty.
„Żywiołowy, barwny saksofon Staroniewicza znalazł doskonałe dopełnienie w oszczędnej, nieco chłodnej „ECM-owskiej” pianistyce Liena. Repertuar stanowią autorskie kompozycje obu artystów”.
Projekt ów ewidentnie ewoluował i to nie tylko w kwestiach personalnych, aż w końcu został nagrany na płytę „Alternations” (2008). W sesji tej udział wzięli: W. Staroniewicz; Sławek Jaskułke (p), Michał Barański (db) i H. Zemler oraz gościnnie Leszek Możdżer (p).
„Staroniewicz, pozostając w głównym nurcie jazzu, stale zmienia swoją muzykę, a to komplikuje, a to upraszcza, czasem skupia się rzeczywiście na melodii, by innym razem zaskoczyć odważnymi pomysłami harmonicznymi czy niezwykłą rytmiką (…). Liderowi udało się znaleźć złoty środek pomiędzy bandem czterech solistów a zintegrowanym organizmem, który brzmi, jak jeden muzyk grający na kilku instrumentach. Tutaj indywidualiści grają zgodnie do jednej bramki, a każdy z nich błyszczy po swojemu (…)”.
Niedługo po wydaniu tego krążka, Staroniewicz realizował przemiennie swoje nowe artystyczne idee i to zarówno w czteroosobowym składzie, jak i tworząc „A’freak-an Project” (2008) w o wiele liczniejszej obsadzie. Do grania w kwartecie wrócił w roku 2012, nagrywając z Polską Filharmonią Kameralną p/d Wojciecha Rajskiego, album „Tranquillo”. Grali z nim wtedy: A. Jagodziński, A. Cegielski i Czesław Bartkowski (dr).
„Płytę cechuje spójność – zarówno brzmieniowa, jak i klimatyczna, a także spora pieczołowitość w stosunku do kompozycji mistrzów jazzu. Tym większe brawa należą się wszystkim muzykom, gdyż całość została nagrana na „setkę”. Przy tej liczbie instrumentów to spory wyczyn. A brzmienie jest niezwykle „ułożone”, wszystko ma swoje miejsce na scenie pomiędzy głośnikami, każdy z instrumentów zachowuje optymalne proporcje. Nie pozostaje mi nic innego, jak zaprosić Państwa do tej podróży, zarówno w przestrzeni, jak i czasie”.
W 2019 roku wydany został kolejny album „North Park” w czteroosobowym składzie – W. Staroniewicz; Dominik Bukowski (vib, marimba); Paweł Urowski (db); Przemysław Jarosz (dr).
„To akustyczny jazz z najwyższej półki, bez stosowania ulgi na europejskość produkcji (…) W zamyśle lidera jest muzyką, która może być wykonywana zarówno na wielkich scenach jak i całkiem akustycznie, bez sięgania po mikrofony i wzmacniacze. To z jednej strony powrót do źródeł jazzowego grania, z drugiej zaś estetyczne wariacje na kanwie nowoczesnego, nieskrępowanego mainstreamu dopieszczonego wielką wiedzą o harmonii i kompozycji (…) Chwilami radykalny, ale gdy trzeba również powściągliwy (…)” (Piotr Iwicki).
W trzy lata później (2022) Staroniewicz nagrał i wydał „Strange Vacation” w tym samy składzie powiększonym o norweskiego puzonistę Erika Johannessena czyli w Kwintecie.
dyskografia: Quiet City (1995); Alternations (2008); Tranquillo (2012); North Park (2019).
