Skowroński Juliusz

Juliusz Skowroński (1916 Lwów – 1999 Warszawa) – klarnecista i saksofonista. Mając 9 lat przeniósł się do Warszawy, gdzie samodzielnie uczył się grać na saksofonie, a potem zainteresował się jazzem. Tuż przed Sylwestrem w 1937 roku, został zaangażowany do zespołu Zygmunta. Karasińskiego. Później, już w czasie wojny grał w orkiestrach: Braci Brodzińskich (Wiesław i Stefan), Kazimierza Obrembskiego (Obrębskiego) i Władysława Figla.

Po wojnie wylądował w Gdyni, gdzie grał w Orkiestrze Willy’ego Kressa (Cafe Brytania). W 1947 roku wrócił do Warszawy, gdzie brał też udział w legendarnych, prowadzonych przez Leopolda Tyrmanda. jam-sessions w Klubie YMCA (1947-48). W tym czasie występował w  Orkiestrze Jana Cajmera, Septecie Franciszka Górkiewicza, a następnie (1958) prowadził własny zespół, który akompaniował: Elisabeth Charles, Janowi Dankowi i Januszowi Gniatkowskiemu. W tym czasie nagrał ok. 60 płyt. Później, od 1972 roku regularnie wyjeżdżał na kontrakty do Skandynawii.

Należał do Armii Krajowej (AK), a po Powstaniu Warszawskim trafił do Stalagu w Moosburgu a.d. Isar (Bawaria), a jego brat Eugeniusz był absolwentem Konserwatorium w Warszawie i grał na skrzypcach w radiowej Orkiestrze Symfonicznej Grzegorza Fitelberga.

Na podstawie książki „Był Jazz” Krzysztofa Karpińskiego.