1976 – SCOTT RONNIE w Trójmieście

Ronnie Scott Quartet w Trójmieście – 8 sierpnia 1976 roku, w ramach festiwalu „Jazz Jantar ‘76”, w sopockiej Operze Leśnej wystąpił jeden z najbardziej rozpoznawalnych przedstawicieli brytyjskiego jazzu, saksofonista, Ronnie Scott. Tego samego dnia wystąpił on powtórnie w KSW „Żak”, dzieląc scenę z kwartetem Zbigniewa Namysłowskiego.

Oficjalna nazwa zespołu, w którym wtedy obok lidera, grali: Lou Stewart (g), Kenny Baldock (db), Martin Drew (dr), brzmiała Ronnie Scott Quartet, ale była to przypadkowa zbieranina muzyków, którzy na dłużej nie zagrzali miejsca w tym zespole. Na fakt tez zwrócił uwagę Kazimierz Czyż, recenzent Jazz Forum, który tak opisał ów występ na festiwalu: – „Ronnie Scott Quartet  – rozczarował (…). Sam Scott, doświadczony przecież muzyk (rzec można oldtimer mordernu) nie porywa już swym post-bopowym graniem, brak mu żywiołowości, siły – choć pozostaje przecież rutyna (…) W sumie jednak, jak chyba podświadomie stwierdził, Andrzej Trzaskowski  –  Ronnie Scott jest przede wszystkim działaczem jazzowym, co wcale nie znaczy, że słuchanie go należało do przykrości”.

Ronnie Scott, a tak naprawdę Ronald Schatt (1927 – 1996), był saksofonistą tenorowym, który jako działacz jazzowy otrzymał Order Imperium Brytyjskiego (OBE). Karierę zaczynał grając w londyńskich klubach (m.in. z Tedem Heathem) oraz na słynnym pasażerskim liniowcu „Queen Mary”. Później grywał m.in. w zespołach: Johnny Griffina i Eddie Davisa oraz Jazz Couriers, Alan Dean’s Beboppers i Kenny Clarke/Francy Boland Big Band. Prowadził własne zespoły (od trio po big-band), w których występowali m.in.: Mike Carr, Phil Seamen, Hank Shaw, John Surman, Stan Tracey, Kenny Wheeler. Jako muzyk sesyjny grał – m.in. z Beatlesami (Lady Madonna) czy Philem Collinsem (I Missed Again).

W 1948 roku, wespół z saksofonistą, Johnem Dankworthem założył w Londynie, istniejące dwa lata, stowarzyszenie muzyków „Club Eleven”, a w roku ’59 z Petem Kingiem, „Ronnie Scott’s Jazz Club” (Gerrard Str. 39), który funkcjonuje do dzisiaj (Frith Str. 47). W 1999 roku wydana została książka o nim „A Fine Kind of Madness”, którą napisały jego żona i córka.