2005 – ONE O’CLOCK LAB BAND w Sopocie
ONE O’CLOCK LAB BAND w Sopocie – 5 sierpnia 2005 roku, w ramach IV Sopot Molo Jazz Festival, wystąpił jeden najlepszych akademickich big bandów w USA. Koncert ten był jednym z przystanków na ich europejskiej trasie, w ramach której wystąpili też w Puławach (7.08.2005) oraz Iławie i Warszawie (14-15.08.2005).
Ten nadal funkcjonujący zespół pod kierownictwem Neila Slatera wystąpił w składzie: Jamie Hovorka, Jay Jennings, Jason Levi, Dave Richards, Evan Weiss (tp); Carl Murr, Scott Agster, Sara Jacovino (tb); Chris Kozen, Dan West (btb); Brad Danho, Brian Donohoe (as); Clay Pritchard, Matt Sawyer (ts); Jess Cloninger (bs); Chris McQueen (g); Matt Lawless (p, key); Daniel Foose (db); Kevin Congleton (dr). Śpiewały z nimi jeszcze dwie wokalistki, których nazwisk nie udało się ustalić.
Recenzent Jazz Forum napisał: – ,,Już po pierwszych utworach zauważalna była ich ciekawa konstrukcja, zmieniająca się faktura, niecodzienne pomysły instrumentacyjne, harmonia i napięcia, co skutkowało oryginalnym brzmieniem zespołu. Zdumiewała błyskotliwa technika muzyków. Do tego trzeba dodać wiele riff-owych, unisonowych wejść, pulsujący walking sekcji rytmicznej i skomplikowane linie melodyczne blachy. Tam było wszystko. Rewelacja!”, a Jan Ptaszyn Wróblewski, z właściwym sobie sarkazmem, dodał: – „Wykonano utwory normalnie niewykonalne”.
One O’Clock Lab Band (wcześniej Laboratory Dance Band i Lab Band) powstał w 1947 roku, ale jego historia jest znacznie dłuższa, ponieważ już 20 lat wcześniej zaczął on funkcjonować jako 19-osobowy zespół taneczny przy University of North Texas w Denton. W ciągu tych lat ich repertuar ewoluował, a gdy uczelnia wprowadził do swego edukacyjnego programu jazz, stał się on dla tego zespołu priorytetem. Co ciekawe uczelnia była pierwszą w świecie, która nadawała swym absolwentom tytuł Magistra Jazzu. Jej absolwentami byli m.in.: Bob Belden, Gregg i Matt Bissonette, Herb Ellis, Jimmy Guffie, Marc Johnson, Lou Martini, Lyle Mays i Marvin Stamm oraz cała plejada instrumentalistów grających później m.in. w orkiestrach: Counta Basiego, Woody Hermana i Stana Kentona.
Zespół nagrał kilkadziesiąt płyt, z których siedem otrzymało nominację do Grammy. Do ich ogólnoświatowej renomy cegiełkę dołożył Willis Connover, który często prezentował ich w programach „Voice of America”.
Zjeździli dosłownie świat cały (w 1976 roku odbyli miesięczną trasę po Związku Sowieckim), występując m.in. u boku Tony Bennetta, Jamesa Cartera, Duke Ellingtona i Elli Fitzgerald, ale też przed obliczem Prezydenta Stanów Zjednoczonych (L. D. Johnson) oraz kilku azjatyckich głów koronowanych.

