Nahorny Włodzimierz
Włodzimierz Nahorny (1941 Radzyń Podlaski) – multiinstrumentalista, kompozytor, aranżer i pedagog. Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Sopocie (w klasie klarnetu), a od 2005 roku wykładowca w Akademii Muzycznej w Gdańsku.
W 1959 roku założył pierwszy zespół, Little Four. Niedługo potem grywał w North Coast Combo, Tralabomba Jazz Band (Dixieland Sextet) oraz Orkiestrze Filharmonii Bałtyckiej i Teatrzyku Bim Bom. W 1962 roku, jako saksofonista altowy, z Big Bandem Jana Tomaszewskiego, wystąpił po raz pierwszy na Jazz Jamboree, gdzie wypatrzył go i skaperował do swych różnych projektów, Andrzej Trzaskowski (1962-77) – m.in. uczestniczyli razem w International Jazz Workshop w Hanowerze i Hamburgu oraz Międzynarodowym Festiwalu Orkiestr Radiowych w Kopenhadze. W tym samym czasie, jako pianista, grywał również w zespołach Jerzego Kruzy, Jerzego Sapiejewskiego i formacjach Al Musiał + 4 (1962-63) i Stanisława Cieślaka (1966).
W 1965 roku, grając w własnym trio, zwyciężył na festiwalu Jazz nad Odrą (nagroda indywidualna i zespołowa oraz wyróżnienie za kompozycję), a przez dwa kolejne lata, zdobywał nagrody podczas Światowego Konkursu Jazzu Nowoczesnego w Wiedniu – II nagroda indywidualna (1966) oraz II nagroda zespołowa dla jego trio i indywidualnie Grand Prix (1967) – wręczył mu je Duke Ellington. Później prowadził również własne kwartety i kwintety.
W 1967 roku nawiązał współpracę z Adamem Hanuszkiewiczem (Teatr Powszechny, Teatr Narodowy i Teatr Wielki w Łodzi) i nie po raz ostatni został „Muzykiem roku” w ankiecie Jazz Forum. W 1969 roku nawiązał 2-letnią współpracę z zespołem Breakout, Tadeusza Nalepy, a w latach 1972-72, napisane przez niego piosenki, zdobyły pierwsze nagrody na Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu (Jej portret i Tango z różą w zębach) – takich przebojów skomponował o wiele więcej. W międzyczasie i później grywał w zespołach: Jerzego Derfla, Jana Jarczyka, Kazimierza Jonkisza, Krzysztofa Sadowskiego, Tomasz Szukalskiego i Jana Ptaszyna Wróblewskiego, formacjami Alber-Strobel, NOVI Singers, Fascinatio Nugacitatis Tadeusza Prejznera i Studio Jazzowe Polskiego Radia oraz współpracował z: Andrzejem Dąbrowskim, Andrzejem Kurylewiczem, Jerzym Połomskim, Bogusławem Mecem, Łucją Prus, Olgą Sawicką, Marianną Wróblewską oraz trębaczem Tedem Cursonem (US), skrzypkiem Jean Luc Pontym (F).
Komponował muzykę do sztuk teatralnych, m.in.: Medea (1978), Księżniczka Turandot (1981), Śpiewnik domowy (1982), Mickiewicz – Kto to taki (1984), Hejże na Soplicę (1985), Jesienny Wieczór (1995), Jan Kochanowski i Nauki małżeńskie (1999), Fantazy (2001), Niobe (2003), Kwiaty Polskie (2004), Kocham O’Keeffe (2005), Promethidion (2006), Lady Day (2008), Być Jak Frank Sinatra (2012), Bar pod zdechłym psem (2014); spektakli telewizyjnych: Przyjdzie taki pod sam dom (1971), Śledztwo (1973), Wejście w nurt (1977), Okruchy lustra (1978), Bal w Operze (1979), Gdzie szukać szczęścia (1981), Smutne miasteczko (2003) oraz do filmów: Dzień oczyszczenia i Znaki na drodze (1969), Rewizja osobista, Wyspy Szczęśliwe i Z tamtej strony tęczy (1972), Sam na sam, (1977), Pełnia (1979), Zapach psiej sierści (1981), Dłużnicy śmierci (1985), Rozwiązanie (1987). W 2003 roku na kanwie jego kompozycji powstał spektakl baletowy „Fantazja Polska”, którego premiera miała miejsce w Operze Bałtyckiej w Gdańsku (23.03.2003), a w cztery lata później przygotował program „Kurpie” z udziałem kapeli ludowej, oparty na muzyce tego regionu. W 2013 roku był rezydentem Gdańskiego Festiwalu Muzyki.
Wcześniej, w 1995 roku reaktywował swoje trio, a czasem i kwintet, z którym podróżował po wielu kontynentach (m.in. EXPO 2005 – Nagoya) i nagrywał kolejne płyty – w kilku przypadkach zawierały one jego autorskie impresje dzieł polskich mistrzów muzyki klasycznej (Fryderyk Chopin, Mieczysław Karłowicz, Karol Szymanowski) oraz literatury (Jan Kochanowski, Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki, Julian Tuwim oraz Władysław Broniewski, Jonasz Kofta, Agnieszka Osiecka, Andrzej Poniedzielski i Jan Wołek).
Otrzymał mnóstwo różnych nagród i odznaczeń – w tym „Złotego Fryderyka” i złoty medal „Gloria Artis”, „Koryfeusz Muzyki Polskiej oraz Nagrodę im. Krzysztofa Komedy. Przez znawców, nazywany jest „Chopinem jazzu”.
Dyskografia:
Włodzimierz Nahorny: Jej portret (1971), Obejmij mnie i Świat zapomnianej bossa nowy (1991), Piosenki Lwowskie (1996), Mity – Karol Szymanowski (1997), Fantazja Polska – Fryderyk Chopin i Treny – Jan Kochanowski (2000), Fantazja Polska – Mieczysław Karłowicz ft. Konstanty Andrzej Kulka (2002), Śpiewnik Nahornego ft. Lora Szafran (2003), Kwiaty Polskie – Julian Tuwim (2009); Nahorny Trio: Heart (1968), Polska Dusza (2000), Dolce Far Niente … i nic więcej (2002), Hope (2014), Ballad Book – Okruchy dzieciństwa (2018); Nahorny Quartet: Bossa Nova (1990); Nahorny Sextet: Chopin Genius Loci (2010); Nahorny-Woliński – Ich portret (1995); Nahorny-Schmidt-Bogdanowicz-Biskupski – Freedom Book/Echoes of Heyday (2022); Nahorny/Bogdan Loebl – Kolędy na cały rok (1995), Cicho, cicho pastuszkowie (2007); Włodzimierz Nahorny/Wojciech Młynarski – Pogadaj ze mną (2008) oraz Big Band Jana Tomaszewskiego – Jazz Jamboree ’62 (1963); Andrzej Trzaskowski Sextet ft. Ted Curson – Seant (1967); Andrzej Trzaskowski Quintet – Ten + Eight ft. Wanda Warska (1968); Wanda Warska – Piosenki z Piwnicy (1969); Jazz Studio Orchestra of Polish Radio p/d Jana Ptaszyna Wróblewskiego (1970), Koncert Podwójny na 5 Solistów i Orkiestrę (1974); Breakout: Na drugim brzegu tęczy (1969), 70A (1970); Marianna Wróblewska – Sound of M. Wróblewska (1972), Feelings (1978), Privilege (1988); NOVI Singers – Rien Ne Va plus (1973); Agnieszka Osiecka – Herbaciane Nonsensy (2005); Zapach psiej sierści – soundtrack (2014).
