Kwieciński Tadeusz

Tadeusz Kwieciński – Dziubas Kwieciński (1903 Warszawa – 1960 Warszawa) – skrzypek, saksofonista, dyrygent. Studiował w warszawskim Konserwatorium, ale magisterium obronił w Szkole Handlowej w Kijowie. W 1918 roku, jako skrzypek, zaczął publiczne występy, współpracując z bardzo różnymi orkiestrami w Warszawie. W dwa lata później, jako ochotnik, walczył w wojnie polsko-bolszewickiej, po czym przeniósł się do Bydgoszczy. Po powrocie do stolicy uzupełnił muzyczne wykształcenie, współpracując z Teatrzykiem Qui Pro Quo, zespołem Symphonic ]azz Henryka Golda oraz orkiestrą Zygmunta Karasińskiego. Od 1926 roku prowadził własne zespoły – m.in. z Dorianem Sienkiewiczem. Z nimi to, w sezonie letnim, regularnie grywał w różnych lokalach Wybrzeża – m.in. Oaza w Gdyni.

Wojnę przetrwał grając w Warszawie, a po jej zakończeniu występował w Łodzi. W 1948 roku powrócił do rodzinnego miasta, a w dwa lata później skoncentrował się na komponowaniu. Współpracował wtedy z orkiestrami: Jerzego Abratowskiego, Jana Cajmera i Ryszarda Damrosza, a także z: Adamem Astonem, Tadeuszem Faliszewskim, Mieczysławem Foggiem, Zbigniewem Rawiczem.

Był wszechstronnym kompozytorem – pisał utwory kameralne (Fantazja Tyrolska), operetki (Hotel Matrumonial), utwory orkiestrowe, utwory ludowe i baletowe oraz liczne przeboje (Błękitne Bolero; Zapomniany romans; Pada śnieg; Wiadomo Stolyca, Bujaj się Fela; Zapomniany romans; Śpij, kochanie).

Na podstawie książki „Był Jazz” Krzysztofa Karpińskiego.