Kowalczyk Władysław – Kaczka

Władysław Kowalczyk – Kaczka (1908 Bierdzież – 1970 Warszawa) – saksofonista, klarnecista i skrzypek. Wyróżniający się improwizator i wzięty muzyk sesyjny, nazywany m.in. „Polskim Benny Goodmanem”.

Grać na instrumentach nauczył się podczas służby wojskowej. W 1930 roku zaczął występować w popularnym wówczas, krakowskim zespole „Szał” braci Zygmunta i Leopolda Haarów. W sześć lat później został skaperowany do słynnej orkiestry Ady Rosnera i przeniósł się do Warszawy – zdaniem Dudusia Matuszkiewicza, była to najlepsza w tamtym czasie, polska formacja jazzowa. W czasie okupacji kilkakrotnie zmieniał miejsce pobytu (Kraków, Warszawa, Zakopane), występując w zespołach: Bronisława Stasiaka, Georga Scotta, Kazimierza Turewicza i Zbigniewa Wróbla (Wróblewskiego).

Po wojnie, na kilka lat osiedlił się na Wybrzeżu, gdzie grał w orkiestrach Willy Kressa, Kazimierza Turewicza i zespole Boogie Band, Bogusława Klimczuka, ale wziął też udział w „Jam Session nr 1” przygotowanym przez Leopolda Tyrmanda w Warszawie (YMCA). W połowie lat 50. występował i nagrywał z orkiestrami Jerzego Hermana, Jana Walaska i   Charlesa Bovery’ego z którymi wielokrotnie odwiedzał Trójmiasto. W 1955 roku brał udział w rządowym projekcie „Błękitny Jazz” Ryszarda Damrosza, z którym odbył wielotygodniowe tournée po Związku Radzieckim. W kilka miesięcy później, jego zespół wspierał amerykańską formację – Everyman Opera Company (m.in. m.in. Lorenzo Fuller), która  wystawiła w Warszawie operę „Porgy & Bess” (29.01.1956).

Mniej więcej w tym samym czasie, nagrał płytę z amerykańskimi standardami jazzowymi oraz został zaproszony do Komitetu Honorowego I Ogólnopolskiego Festiwalu Muzyki Jazzowej w Sopocie.

Później udzielał się głównie jako muzyk sesyjny.

Na podstawie książki „Był Jazz” Krzysztofa Karpińskiego.