BUKOWSKI QUARTET – Dominik Bukowski Quartet
BUKOWSKI QUARTET – Dominik Bukowski Quartet – pierwszy 4-osobowy skład zespołu, na działalność którego spory wpływ miał Dominiki Bukowski, nosił nazwę Blue Mind Quartet. Założony on zostaw w połowie 1998 roku, a jego twórcami byli studenci Wydziału Jazzu w Akademii Muzycznej w Katowicach – Dominik Bukowski (vib), Konrad Zemler (g), Michał Szczeblewski (dr), którego zastąpił Sebastian Frankiewicz, oraz Adam Żuchowski (db) uczący się w Akademii Muzycznej w Gdańsku. W 2002 roku zdobyli Grand Prix podczas I konkursu Bielskiej Zadymki Jazzowej, po czym w Radio Katowice nagrali swą płytę.
Nieco później, po zakończeniu studiów i powrocie do Trójmiasta, Dominik Bukowski stworzył dwa różne sekstety. Pierwszy składał się z miejscowych muzyków, którzy w 2005 roku nagrali płytę „Dominik Bukowski & Projektor”. Drugi, w trzy lata później, wydał kolejną płytę pt. „Times Get Changed” ale już w ponadregionalnym składzie.
W 2009 roku Bukowski nagrał on swój czwarty autorski, ale też już piętnasty w swej dyskografii, album pt. „Vice Versa”. Tym razem był to polsko-fiński kwartet, funkcjonujący w sumie przez cztery lata. Ów zespół zorganizowany został niecały rok przed nagraniem tej płyty, a jego składzie, obok lidera, grali w nim także: Piotr Lemańczyk (db) oraz Joonatan Rautio (ts) i Ville Pynssi (dr).
– „Mimo, że album mieści się w jazzowym mainstreamie, spełnia wszystkie podstawowe wymagania, jakich oczekuje się od znakomitej jazzowej produkcji: piękne melodie, doskonałe improwizacje, świetna praca zespołowa i krystalicznie czysta jakość dźwięku (…) Ogólnie rzecz biorąc, jest to pierwszorzędny album mainstreamowy, który nie idzie na żadne kompromisy, utrzymując muzykę swingującą i melodyjną, a jednocześnie pełną elegancji i polotu. Ta muzyka ma, być może niezamierzony, pewien posmak „retro”, przenosząc doświadczonego słuchacza z powrotem do lat 50. i ery cool, kiedy muzyka była o dobrym smaku i pięknych kobietach”. (Adam Baruch)
W pięć lat później powstał kolejny jego kwartet z udziałem Lemańczyka oraz indonezyjskiego pianisty Sri Hanuraga i Przemysława Jarosza (dr). W tym samym roku, wspólnie nagrali płytę „Simple Words” (2014).
– „Melodyka każdej spośród dziesięciu kompozycji Bukowskiego ujmuje przyswajalnością, wolną jednak od banału czy wtórności. Duże wrażenie robi kompozycja tytułowa, poprzedzona krótkim intro utrzymanym w balladowej konwencji. To pokaz wykwintnej wirtuozerii przyśpiewującego podczas gry Hanuragi, doskonale wpasowanej w brzmienie perfekcyjnie brzmiącego zespołu (…) Pośród, na ogół charakteryzujących się wykwintną melodyką, premierowych kompozycji Bukowskiego, znalazło się też miejsce na odrobinę szaleństwa w trakcie naszpikowanego elektroniką utworu „Toxic Message”, w dużej części opartego na swobodnie budowanych improwizacjach, zahaczających niemal o free”. (Robert Ratajczak)
Z kolei 18 marca 2016 roku, podczas XV Jazz Jantaru zarejestrowany został koncert w wykonaniu kolejnego jego kwartetu, tym razem z udziałem Amira ElSaffara, amerykańskiego trębacza irackiego pochodzenia. Wspierali ich w tym również: Adam Żuchowski (db) i Patryk Dobosz (dr). Nagrany tym sposobem materiał ten wydany został na płycie „SuFia” – utwór tytułowy nagrany został 29 lipca tegoż roku.
– „Kwartet stanowi pomost kulturowy między tradycją Bliskiego Wschodu a zachodnimi tradycjami muzycznymi. Kompozycje zespołu charakteryzują się pełnymi ekspresji improwizacjami, innym razem wyciszeniem i kontemplacją muzyczną (…) Zespół czerpie pełnymi garściami z szeroko rozumianej muzyki etnicznej, głównie starej muzyki arabskiej tzw. makam, jak również polskiego folkloru, i przekłada to wszystko na idiom jazzowy z elementami muzyki współczesnej”. (Filip Lech).
W trzy lata później, podczas kolejnego festiwalu Jazz Jantar odbyła się premiera jego nowego, autorskiego projektu pt. „Transatlantyk”. W trzech-czwartych został on zrealizowany w takim samym składzie, co poprzednio (D. Bukowski, A. Żuchowski, P. Dobosz), a nowym trębacza przejął Emil Miszk.
– „Muzyka na tym albumie została zainspirowana ludzkim doświadczeniem emigracji, opuszczenia domu i kraju i przeniesienia się w inne miejsce, procesem, przez który przeszły miliony Polaków we współczesnej historii z różnych powodów i w wyniku presji ekonomicznej, politycznej, religijnej i osobistej (…) Ze względu na dużą komunikatywność i klarowność poszczególnych utworów muzyce z albumu blisko jest do jazzu głównego nurtu, jednak otwartość Transatlantyku sprawia, że nie można go sklasyfikować jako płytę mainstreamową. To bez wątpienia muzyka poszukująca, wyraźnie zbudowana wokół przewodniej koncepcji. Choć daleko jej do przekraczania granic czy ekstremalnych eksperymentów z dźwiękiem, to wiele w niej przestrzeni na swobodną wypowiedź”. (Adam Baruch)
dyskografia: Blue Mind Quartet (2002); Vice Versa (2009); Simple Worlds (2014); SuFia (2016); Transatlantyk (2019).
