Marhula Benjamin
Marhula Benjamin – Ben Marhula – Misio (1943 Skoczów) – skrzypek, basista. Pochodzi z muzycznej rodziny – mama była nauczycielką gry na skrzypcach, a ojciec przez 30 lat tenorem w chórze kościelnym, a siostra jest wykształconą sopranistką i pianistką (dwa dyplomy). Występy publiczne rozpoczął w wieku 6 lat. Uczył się w szkołach muzycznych w Katowicach i Gdańsku, po czym studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Gdańsku, skąd na III roku został relegowany w wyniku konfliktu z rektorem Romanem Heisingiem.
W latach 1964-72 był zastępcą koncertmistrza, a następnie koncertmistrzem w Teatrze Muzycznym w Gdyni, a w latach 1965-67 pierwszym skrzypkiem Państwowej Filharmonii i Opery Bałtyckiej w Gdańsku. W latach 60. grał z większością formacji jazzowych Trójmiasta – Flamingo; zespoły Jerzego Sapiejewskiego (m.in. w składzie nagrodzonym na Jazz nad Odrą ’66); Przemek Dyakowski Quartet (wyróżnienie indywidualne oraz Nagroda Dziennikarzy na Jazz nad Odrą ’67); gościnnie z triem Włodzimierza Nahornego; w kwartetach Andrzeja Nowaka i Ramą 111. Prowadził też własne formacje, m.in. Kwintet i Sextet oraz przez kilka lat Orkiestrę Rozrywkową Rozgłośni Gdańskiej odziedziczoną po Janie Tomaszewskim. W latach 1967-68 występował w różnych składach podczas Jazz Jamboree, a w 1967 roku podczas jam-session wziął udział w nierozstrzygniętym pojedynku skrzypcowym z Jean Luc Ponty’m. W latach 1972-74, z Wojciechem Skowrońskim (p, voc) i Eugeniuszem Pudelewiczem (cl, as, ts) grał w Batory Combo, a następnie do 2010 roku z różnymi pływającymi orkiestrami rozrywkowymi – m.in. z Janem Ptaszynem Wróblewskim, Januszem Muniakiem, Włodzimierzem Nahornym, Wojciechem Karolakiem, Robertem Majewskim, Andrzejem Dąbrowskim, Jerzym Bartzem, Wojciechem Kowalewskim. W tym czasie akompaniował m.in. takim artystom, jak: Astrud Gilberto, Laurindo Almeida, Michael Brecker, Dean Martin i Paul Anka. Poza tym, w latach 1978-81 z wokalistką Pamelą Brooks regularnie występował w Keystone Club w Los Angeles. Obecnie jest głównodowodzącym Orkiestry z Chmielnej, a także członkiem uniwersalnej Ferajny z Baru Warszawa, którą współtworzył (2011) oraz warszawskim chórem gospel. Pracował też z Kapelą Czerniakowska.
Mimo imponującego dorobku na koncie ma tylko dwie nie jazzowe płyty: Jest zabawa – Janek Stokowski & Benek Marhula (2017) oraz Tańczący akordeon vol. 7 (2016)
Co ciekawe, w 1973 roku, w wyniku sąsiedzkiego donosu (był na oficjalnym kontrakcie w Norwegii) Służba Bezpieczeństwa zarekwirowała jego, przyznane mu przez Miasto, mieszkanie wraz z wszystkimi przedmiotami, artefaktami, nagraniami i partyturami, których nie udało się nigdy odzyskać.
